ԽՄԲԱԳՐԻ ԱՆԿՅՈՒՆ
ԱՎԵՏԻՍԻ-ի ընթերցողները, հավանաբար, զարմացած են, թե ինչ է տեղի ունենում Արևմտյան Հայաստանի Վտարանդի Կառավարության /ԱՀՎԿ/ ներսում: Որոշ շրջանակներ այդ ամենը փորձում են ներկայացնել որպես երկու անձնավորությունների` արտգործնախարար Արամ Մկրտչյանի և Ազգային Ժողովի նախագահ Արմենակ Աբրահամյանի միջև անհամաձայնության, աշխատանքային մի շարք հարցերում անհամատեղելիության արդյունք, որը բերեց նախ ԱԽ նախագահի ինքնուրույն, կարելի է ասել` դիկտատորական տիպի հրամանագրին` Արամ Մկրտչյանին ԱԳ նախարարի պարտականություններից ազատելու, ապա և Արամ Մկրտչյանի և կառավարության մի շարք անդամների, ԱՀՎԿ-ի աշխատակիցների ոչ պակաս խիստ պատասխանին, որոնք հրապարակվել են ԱՎԵՏԻՍ-ի պաշտոնական բաժնում:Սակայն, ըստ իմ կողմից խնդրի ուսումնասիրության, դա ամենևին էլ երկու անձանց միջև նկրտումների պայքար չէր:
Հենց պաշտոնական կայքը լույս ընծայվեց, միանգամից դուրս ցցվեցին կազմակերպության ներսի թերությունները: Արևմտյան Հայաստանի պահանջատիրության հարցում հայությունը կանգնած է մի այնպիսի իրավիճակի առջև, երբ կազմակերպությունը, անցնելով զարգացման որոշակի փուլ, պետք է իր կադրային, գաղափարական ու նյութական ուժերը ի մի հավաքի, կարգավորի, թափ հավաքի առաջ գնալու ընդդեմ բարդագույն մարտահրավերների:
Վերջին ամիսներին, երբ Փարիզում տեղի ունեցան Ազգային Ժողովի ընտրությունները, ապա և Վտարանդի կառավարության հռչակումը, պարզ դարձավ, որ որոշ մարդիկ, որոնք ղեկավար կազմում կարևոր դիրքեր գրավեցին, իրենց մտածելակերպով, զարգացվածության աստիճանով, բնավորության գծերով չեն համապատասխանում իրենց գրաված դիրքին և խոչընդոտում են ազգային կարևոր ծրագրերի իրականացմանը:
Այսպես, իմ նախաձեռնությամբ և Վտարանդի կառավարության, Ազգային Խորհրդի հավանության պայմաններում ստեղծվեց ԱՀՎԿ ԱՎԵՏԻՍ լրատվական-վերլուծական պաշտոնական կայքը: Սակայն, ԱԽ նախագահը, վարչապետն ու ԱԺ նախագահը այն ընդունեցին քար լռությամբ: Նյութական օժանդակությունը մի կողմ թողնենք, սակայն նրանք կարո”ղ էին երկու խոսք ասել, թեկուզ շնորհավորել. Կայքի հայերեն տարբերակի բացումը:
Ի վերջո, մեր հիմնական նպատակներից է նախ թուրքերեն տարբերակի ստեղծումը, որի միջոցով իրականացնենք Արևմտյան Հայաստանի նահանգներում ու ողջ Թուրքիայում ապրող ծպտյալ կամ թաքնված հայության հսկա զանգվածը` դեպի հայ ազգային ու էթնիկ արմատներին բերելը: Ի վերջո, այս խնդրում հաջողությունը կարող է լուծել ԱՀ-ում հայկական պետականության վերականգնման խնդիրը:
Այս մի քանի ամիսներին ես առնչվել եմ միայն Արմենակ Աբրահամյանի ու Տիգրան Փաշաբեզյանի հետ: Արամ Մկրտչյանին երբևէ չեմ հանդիպել, ու կապ ունեմ միայն վիրտուալ միջոցներով: Իմ ժուռնալիստի ու հրապարակախոսի կարողություններով մի քանի անգամ փորձել եմ զանազան լրատվամիջոցներում պաշտապանել ԱՀՎԿ և նրա անդամների շահերն ու գաղափարները:
Լուրջ խնդիր էր Երևանում ԱՀՎԿ ներկայացչության բացումը: ԱՀՎԿ Արդարադատության նախարար, Գլենդելում բնակվող Սուրեն Ղազարյանը երևանյան իր երհարկանի առանձնատունը սիրով տրամադրեց այս գործին: Եթե վարչապետը սկզբից հավանություն տվեց այս ծրագրին, ապա Արմենակ Աբրահամյանը առանց հիմնավորման, կտրականապես մերժեց այն, հրաժարվելով տեսնել շինությունը և որոշումով հաստատելու այն: Ներկայացչությունն անհրաժեշտ է դիվանագիտական կապեր հաստատելու երևանյան դեսպանությունների, պետական ու հասարակական կառույցների հետ, ԱՀ քաղաքացիություն շնորհելու 1915-23 թթ. Օսմանյան Թուրքիայի տարածքում իրականացված եղեռնի զոհերի ժառանգորդներին: Թվում էր, թե պետության գլուխն ու վարչապետը սիրով կընդունեն այս ծրագիրը: Սակայն, անհասկանալի և անընդունելի է նրանց այս պահվածքը: Արմենակ Աբրահամյանը հաճախ է նյարդայնանում, երբ արահայտում են ՍՓՅՈՒՌՔ բառը: Նա արգելել է իր ներկայությամբ այդ խորհրդանշող արտահայտությունը, առաջարկելով դրա փոխարեն օգտագործել Արտերկիր հասկացությունը: Անվիճելի է, որ դրանք իրար համարժեք չեն, քանի որ տարբեր հասկացություններ են: Իսկ ՍՅՈՒՌՔ-ը հայության համար գաղափարախոսություն է: Արմենակ Աբրահամյանը Արևմտյան Հայաստանի մասին հաճախ է խոսում բնիկ ժողովուրդների` քրդերի, թուրքերի, հույների, ասորիների ու հայերի իրավունքների մասին… Նա արգելում է իր ներկայությամբ խոսել Վիլսոնյան Իրավարար վճռի, նրա կենսագործման մասին: Հաճախ է ներկայանում որպես Արցախյան պատերազմի ազատամարտիկ, հայկական բանակի հոգեբանական պատրաստման ուղղությամբ կարկառուն գործիչ, որը չի համապատասխանում իրականությանը: Իսկ Ազգային լեգիոնի ստեղծման` նրա հաճախակի դարձած ելույթները, իրական հիմք չունեն և խանգարում են ազգային որոշ նախաձեռնությունների:
Օրերս Արմենակ Աբրահամյանը “Նոյան Տապան” գործակալությունում մամուլի ասուլիս հրավիրեց: Լրագրողները այդպես էլ ոչինչ չհասկացան նրա ելույթից (17 հուլիս, 2014, “Հրապարակ”) : Նա չպատասխանեց նրանց ոչ մի հարցի: Դրա պատճառը ոչ միայն հայերենի չիմացությունն էր, այլև բացարձակ անտեղյակությունն ու անկարողությունը, իր գրաված դիրքին անհամապատասխանությունը: Վերջին վեց ամիսներին նա Արամ Մկրտչյանի հետ խզել էր նաև վիրտուալ միջոցներով կապը, որի արդյունքում առաջանում էին լուրջ դժվարություններ:
Ինչ վերաբերում է վարչապետ Տիգրան Փաշաբեզյանին, ապա նա շատ ավելի զարգացած է, համարվում է շատ գաղափարների, մշակումների հեղինակը, սակայն լավ չի պատկերացնում գործադիր մարմնի պարտականությունները: Գաղտնիք ասած չեմ լինի, եթե նշեմ, որ նա ցերեկները քնում է, գիշերները արթնանում ու հոդվածներ գրում, որով էլ հիմնականում սահմանափակվում է նրա աշխատանքը: Նա ամբողջովին ԱԽ նախագահ Արմենակի կամակատարն է ու ինքնուրույն ոչ մի հարց չի լուծում:
Հիմնականում սրանք են պատճառները, որ ԱՀՎԿ մի խումբ անդամներ որոշեցին վիրտուալ կապով կառավարության Արտահերթ նիստ հրավիրել և կատարել այդ հանդուգն ու իրավիճակից ելք որոնող քայլը` ԱնվստահությունհայտնելԱՀՊետությանԳլխին՝Ա.Աբրահամյանին և ՎԿվարչապետին, դադարեցնելԱՀԱԽնախագահիհետաշխատանքայինհարաբերությունները:
ԱՎԵՏԻԱ կայքի միջոցով ցանկացողները կարող են մասնակցել այս խնդրի շուրջ քննարկումներին, մի պայմանով, որ վիրավորական արտահայտություններ թույլ չտան այս կամ այն գործչի հասցեին:
Բակուր Կարապետյան
Rien qu'à sa gueule on voit qu'il est grave malade, on est bien content que notre argent ne va pas engraissé ces enculés, merci Mr le Président!