ՋԱՎԱԽՔԻ ՎՐԱՑԱԼԵԶՈՒ ՎԻՄԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐՆ ԱՆԳԱՄ ՊԱՏՄՈՒՄ ԵՆ ՀԱՅԿԱԿԱՆՈՒԹՅԱՆ ՄԱՍԻՆ
«Ջավախք» եւ «Ախալցխա» նոր աշխատություններ
Տարածված կարծիքը, թե հայերը Ջավախքում հայտնվել են 1828-29 թթ. գաղթի հետեւանքով, բնավ էլ իրականություն չէ: Ընդամենը հայերը Բարձր Հայքից` ընդհանրական հայրենիքի մի բնակավայրից տեղափոխվել են մյուսը` Ջավախք: Իսկ Ախալցխան մասնավորապես մեծմասամբ հայերով է բնակեցված եղել դեռեւս 11-րդ դարից, ընդ որում, մինչեւ 1828-ն ունեցել է ավելի քան 40 հզ. բնակչություն այն դեպքում, երբ ցայսօր այդ թվաքանակը չի գերազանցվել:
Սամվել Կարապետյանի «Ջավախք» եւ «Ախալցխա» աշխատությունները երեկ ներկայացվեցին «Նարեկացի» արվեստի միությունում: Այս գրքերը լույս են տեսել «Հայկական ճարտարապետությունն ուսումնասիրող կազմակերպություն» (RAA) հասարակական կազմակերպության ջանքերով, ի շարս պատմական Հայաստանի տարբեր տարածքների պատմությանն ու մշակութային ժառանգությանը, մասնավորապես ճարտարապետությանը նվիրված գիտական հատորների, որոնք լուրջ արժեք են ներկայացնում պատմական, ճանաչողական եւ ուսուցողական առումներով:
Հեղինակի ներկայացմամբ, Ախալցխան հարուստ է պատմական հուշարձաններով, մի քանի գյուղերում կան միջնադարյան հուշարձաններ, առավել հները` 13-17 դդ: Ջավախքում, սակայն, կան ավելի վաղ շրջանի հուշարձաններ, օրինակ, վիշապաքարեր, որոնք վրացականացման տրամաբանությամբ անվանվում են վիշապիոնի: Դրանք որքան էլ վրացականացվեն, դժվար է տեղավորել պատմական տրամաբանության մեջ, քանի որ այդօրինակ հուշարձաններ կան միայն Ջավախքում եւ Վրաստանում ուրիշ ոչ մի տեղ չկան, մինչդեռ այդպիսիք Հայաստանում շատ կարելի է գտնել` կապված ջրի պաշտամունքի հետ:
Սամվել Կարապետյանի խոսքերով, Ջավախքում հայ կյանքը չի ընդմիջվել որեւէ դարաշրջանում, ընդ որում, Ջավախքից բավականին հեռու բնակավայրերում անգամ 1868 թ. մարդահամարի տվյալներով հայերը մեծամասնություն են կազմել:
Երկու աշխատություններում էլ ընդգրկված են ոչ միայն հայերեն, այլեւ վրացալեզու ու արաբերեն վիմագրություններ, քանի որ, ըստ Կարապետյանի, դրանք եւս Ջավախքի` «մեր հողի» պատմությունն են: Հետաքրքրական է, որ որոշ վրացատառ արձանագրությունների վերծանումներ առաջին անգամ են հրատարակվում, հատկապես Ջավախքում գտնվածներից:
Այստեղ հարկ եղավ բացատրելու, թե ինչու վրացատառ կամ վրացալեզու են վիմագրությունները, բայց ոչ վրացերեն: Գրքում տրված պարզաբանմամբ, վրացալեզու են որոշ վիմագրություններ, որ վերաբերում են քաղկեդոնական միջնադարին, որը եւս հայկական է` հայկական իշխանությունների վրացականացման հետեւանքով դարձած վրացատառ:
Ա. Հ.
http://www.azg.am/AR/2008121315