LEONID AZGALDYAN

UN SOLDAT, UN PATRIOTE

LEONID AZGALDYAN


Dans le Haut-Karabakh en 1991, un journaliste étranger a demandé au
Commandant Leonid Azgaldyan "de quelle couleur etes vous ?, je veux dire
de quel parti politique etes vous ?"...Leonid, à genoux, pris une poignée
de terre entre ses mains et lui dit : "ICI C'EST MAL COULEUR !".
Le 21 juin 1992, le Commandant Leonid Azgaldyan a été tué près du village
de Tonashen dans la région de Mardakert. Dans une embuscade, Leonid
s'est retrouvé coincé dans son véhicule. Son chauffeur, Pavlik TADEVOSYAN
a réussi à sauter et à s'enfuir.
Les circonstances de la mort de Léonid restent un mystère encore aujourd'hui.
Beaucoup de ses camarades pensent qu'il a été vicime de "balles traitres"...
Le Mouvement du Karabakh en 1988 a attiré des centaines de milliers
d'arméniens sur la place de l'Opéra à Yerevan. Certains s'y rendaient pour
lutter, d'autres pour écouter les discours.
A l'époque déjà Léonid avertissait ses amis que la lutte se transformerait
en un conflit armé et que les gens devaient s'y preparer. Et c'est ce qu'il
a fait : son appartement à été transformé en laboratoire d'essais ou lui et
ses amis testaient differentes armes. Par la suite, il a réuni des personnes
qui avaient les memes idées et ils ont commencé à étudier et à enseigner
à etre un soldat.

Léonid est né à Tiflis en 1942. Quelques temps plus tard sa famille a
déménagé sur Yerevan. Il était physicien de formation, diplomé du
Département de Physique de l'Université d'Etat de Yerevan et a travaillé
dans diverses institutions scientifiques.

Au début du Mouvement, il a été volontaire sur la ligne de front. A partir
de FEVRIER 1990 il fut le Commandant d'une unité militaire appelée
"l'armée de Libération". Il a organisé la légitime defense d'un certain nombre
de régions et a participé à la premiere bataille de la liberation.

En 1991, lui et ses amis ont fondé une organisation militaire :
l'armée de l'indépendance". Il y a servi comme Commandant en Chef
jusqu'à la fin de sa vie.


"Jusqu'à présent nos territoires ont été cédés à nos ennemis et l'esprit
de resistance a murit dans notre esprit. Cela vient du fait que ceux qui
composent notre nation, les intellectuels, les responsables politiques
sont des faibles. Ils sont incapables de nous proteger. Et voici, en fait,
l'avant poste de notre Nation : Getashen, Shahumyan, Artsakh, Zangezur...




"Ils sont directement menacés de destruction, et ce ne sont pas des paroles
en l'air, c'est la vérité ! A tout moment, une petite unité, une force organisée
pourrait attaquer, couper les routes et répéter 1915"... Voila ce qu'a dit
Leonid dans une interview en Mars 1991.

Durant ces années, les groupements militaires Azeris soutenu par l'armée
soviétique ont lancé des attaques sur les différents établissements arméniens
en Artakh, et plus précisément dans la région de Shahumyan. Léonid a
organisé alors la défences de ces établissements.

"Dans le processus de sélection qui a été organisé, ceux qui sont restés pour
defendre leur terre ont véritablement compris que pas un seul centimètre de
terre ne pourra etre rendu, cela fait partie de l'Arménie. Quels que soient
les rapports, nationaux ou internationaux, c'est l'ARMENIE. Nul n'a le
droit de vendre, d'échanger où de ceder ces terres. Rien ne peut justifier
la cession de Shahumyan, Getashen et l'Artsakh" a t'il déclaré dans la
meme interview...

Il n'existe pas un endroit en Artsakh où Léonid n'est pas connu. Il avait reçu
une bourse du gouvernement, il a été décoré par le Peuple. Ses photos
sont affichées
dans toutes les écoles de l'Artsakh et les institutions de l'Etat.

"Nous créons des camps militaires éfficaces ici. Nous sélectionnons parmi nos
garçons ceux qui sont doués et nous les formons selon un programme spécial,
nous avont creé des groupes de commandos pour des missions spéciales.
Notre Armée est basée sur les idées de relèvement national, l'indépendance,
l'accomplissement des aspirations Nationales" avait il déclaré.

Il y avait plusieurs Arméniens de la diaspora dans son détachement, et
Leonid trouva à ce fait une source d'inspiration. "Ce n'est pas par hasard si
les arméniens réunis ici comprennent le sens de la nation et de la lutte.
La présence de jeunes hommes de la diaspora est une source importante
d'inspiration d'un point de vue spirituel. Un gars qui vient ici attire d'autres
gars et se rendent compte que leur travail n'est pas en vain, qu'il s'agit d'un
cause Nationale, que nous sommes juste, et c'est la raison pour laquelle
les arméniens de pays tres lointains se tiennent cote à cote avec nous et
qu'ils disent qu'ils sont ici pour lutter. "

En 1991, l'armée sovietique et l'armée Azeri sont les maitres de la situation
dans la région de Shahumyan. Malgres tout, Leonid et ses camarades ont
réussi à réaliser l'auto-defense des villages arméniens.

L'Armée de Libération se distingue par rapport à d'autres détachements
militaires pour sa discipline. Au cours de quatre ans et de dizaines de
batailles, Leonid a perdu seulement 6 soldats. Il a formé ses soldats à
etre pret pour chaque difficulté. Fumer et boire sont strictement interdit.
Il n'y avait aucun autre détachement de ce genre dans le Haut-Karabakh.

Avant de combattre, il donnait toujours les memes ordres :
"NE PAS TIRER SUR DES PERSONNES NON ARMEES,
NE PAS TIRER SUR LES SOLDATS QUI FUIENT. LAISSEZ LES PARTIR".

Il a donné cet ordre un jour à son groupe près du village de Aghdahan qui a
été détruit. Le meme jour, les Azeris sont venus massacrer les habitants
pacifiques du village de MARAGHA. Leonid et son unité se sont empressés
d'y aller. L'ennemi à subi de lourdes pertes et se sont retirés, laissant derriere
eux les villageois qu'ils avaient tué, des dizaines de cadavres mutilés,
des enfants, des femmes et des personnes agées...

Leonid admirait la beauté naturelle de l'Artakh, il disait : "les arméniens ont
perdu le sens de la beauté, s'ils l'avaient, il n'auraient jamais renoncé à
cette terre, pour cette seule raison. Donner quelque chose d'aussi beau est
un crime ! ".

Son reve était de créer une armée nationale avec un puissant Etat Arménien
derriere elle.
Mais l'armée etait en train de prendre forme lentement à ce moment la.
Lorsque les journalistes l'ont rencontré pour la dernière fois, pres du
corridor de Latchine, il a dit "ces victoires ne serviront à rien car il n'y a
pas d'armée régulière derriere"...

Il ne pouvait se concilier à la cession de Shahumyan, à cette région et à
certaines parties de Mardakert apres l'ouverture de la route de Latchine.
Le fait que certains soldats avaient quitter la région le remplissait de rage.
Il disait qu'ils devaient etre tous punis. Il envisageait de liberer Shahumyan
avec ses soldats.

Son meilleur ami etait Vladimir Balayan. Il le considerait comme un expert
militaire, comme son fils spirituel.
Vladimir fut tué le 9 JUIN 1992 pendant la défense du village de Chailu
dans la région de Mardakert. Ce jour la, les soldats de Leonid ont vu leur
Commandant pleurer pour la premiere et derniere fois...




"Il a été tué, il a été rejoindre Les Dieux parce qu'ils avaient besoin de lui.
Par consequent, nous devons defendre notre pays afin qu'il ne devienne
pas un martyr. Il est une victime, pas un martyr" a t'il déclaré devant
les personnes réunies pour les funerailles.

Apres l'enterrement de Vladimir, il n'a pas parlé pendant deux heures,
il est resté la, tout simplement. Puis il fit un signe de croix et il dit
"J'irai rejoindre Vladimir, la-bas, dans les cieux."

Douze jours plus tard, Leonid Azgaldyan a été tué.

Il disait :

"LA NATION QUI PERD LE KARABAKH
SERA COMPLETEMENT PERDUE".

Tagyhi

Լեոնիդ Ռուբենի Ազգալդյան
(կենսագրության ուրվագիծ)

Լեոնիդ Ազգալդյանը 1942 թ. ծնվել է Թիֆլիսում, Կամոյից տեղափոխված Ռուբեն Ազգալդյանի ընտանիքում։ 1947—1959 թթ. սովորել է Երևանի Ա. Մռավյանի անվան դպրոցում։ 1960 թ. ընդունվել է Մոսկվայի Լոմոնոսովի անվան համալսարանի ֆիզիկայի ֆակուլտետ, որտեղից հետագայում տեղափոխվել է Երևանի պետական համալսարանի համապատասխան ֆակուլտետը և այն փայլուն ավարտել է ռադիոֆիզիկա մասնագիտությամբ։
Աշխատել է ժողովրդական տնտեսության տարբեր բնագավառներում, զբաղվել է պլանավորման մեթոդաբանությամբ և կառավարման համակարգերի ավտոմատացման խնդիրներով, գիտական ուսումնասիրությունների ավտոմատացված համակարգերի հարցերով։ Տարբեր ժամանակաշրջաններում զբաղեցրել է Պետպլանի լազերային տեխնիկայի հաշվողական կենտրոնում, Լազերային տեխնիկայի գիտաարտադրական միավորումում, «էներգիա» գիտաարտադրական միավորումում և Ատոմային էլեկտրակայանների համամիութենական գիտահետազոտական ինստիտուտի Երևանի մասնաճյուղի համակարգային ծրագրավորման և հաշվողական տեխնիկայի գծով բաժնի վարիչի պաշտոններ։


Ղարաբաղյան շարժման սկզբնավորման օրից Լ. Ռ. Ազգալդյանը, որպես ռազմական առաջատար գործիչ, մասնակցել է ազգային-ազատագրական պայքարին, գործուն դեր ունեցել ազգի սրբազան իղձերն ու արժանապատվությունը ամեն տեսակի ոտնձգություններից զենքը ձեռքին պաշտպանելու ոգորումներում։ 1990 թ. փետրվարից վարել է «Անկախության բանակ»ի հրամանատարությունը, կազմակերպել մի շարք շրջանների և հատկապես Վարդենիսի ինքնապաշտպանությունը, մասնակցել ազատագրական մարտերի, այդ թվում հատկապես Նյուվադիի առաջին գրոհին, իսկ մայիսի 27-ի կայարանի և Սովետաշենի արյունալի սադրանքից հետո ծրագրավորել և իրականացրել խորհրդային պատժիչ զորքերի Երևան ներթափանցման խոչընդոտումը։


Լ, Ռ. Ազգալդյանը հետագայում իր ճակատագիրն ամբողջությամբ և վերջնականապես կապել է Արցախի ազատամարտի հետ, սկզբում գործելով Գետաշենի և Շահումյանի, այնուհետև՝ Մարտակերտի շրջաններում։ Արցախի ազատամարտին նոր թափ հաղորդելու նպատակով էլ 1991 թ. հունիսին, Հովսեփ Հովսեփյանի հետ միասին, նա ստեղծել է «Ազատագրական բանակ» ռազմական կազմակերպությունը, որը, թեկուզ միայն Հայաստան-Արցախ-Սփյուոք ճիգերի համադրման իմաստով, նոր որակ էր հայ ժողովրդի գոյամարտին ծառայագրված շարժումների շղթայում և որի գլխավոր հրամանատարը մնաց մինչև իր կյանքի վերջը։
Լ. Ռ. Ազգալդյանը 1992 թ. հունիսի 21-ին, Մարտակերտի շրջանում, Տոնաշեն գյուղի մոտ զոհ գնաց թշնամու դավադիր կրակոցներին։


Հետմահու պարգևատրվել է ՀՀ «Մարտական խաչ» առաջին աստիճանի շքանշանով։

http://translate.google.fr/translate?hl=fr&sl=ru&u=http://www.yerkramas.org/&ei=iVEdS8HhLYinsAagr5CQBg&sa=X&oi=translate&ct=result&resnum=1&ved=0CA0Q7gEwAA&prev=/search%3Fq%3Dyerkramas.org%26hl%3Dfr

Petite remarque concernant la question "distinction ou pas" pour Léonid.

J'ai voulu savoir ce qu'Arménag en pensait et voilà ce qu'il m'a répondu:

Léonid est un Vichap, un Vichap ne peut pas être un héros national comme Aznavour, Vazken ou Monté.
Il n'a pas besoin de se refaire une apparence, il est la substance.

Léonid est l'esprit d'une nation, il est le feu éternel qui alimente l'existence de ceux qui ont besoin de chaleur.

On appelle pas ça un héros national, on appelle ce type d'existence une montagne sacrée, celle qui nous nourrit tous les jours et pour toujours.

"Héros national", il refuserait cette distinction qui aujourd'hui n'a plus de valeurs pour la simple raison que ceux qui la décideraient sont ceux qui sont responsables de sa mort physique.

Avec Léonid, nous partons dans une autre dimension arménienne, celle de la sagesse, des traditions, du combat et de la détermination. Des valeurs combattives qui font qu'un homme attire les autres comme un pôle magnétique qui est une force attirant d'autres forces.

Avec Léonid, nous vivons de ce qu'il y a de meilleurs en nous, de plus profond et sincère. Du respect de la parole donnée, de la pédagogie et de la stricte discipline.

Avec Léonid nous vivons la sélection vers le meilleur, l'élévation de la nature humaine en harmonie avec un environnement indomptable et cruel.

Alors "Héros national", non vraiment cela ne lui convient pas!

Arménag

Je pense un vishap n'a pas besoin ces genres des compliments...

Le Vishap est un symbole qui aime l'ombre plutôt que la lumière. Sa force est dans sa capacité à travailler sans bruit, mais avec efficacité.

Հունիսի 21-ին Լեոնիդ Ազգալդյանի մահվան 20-ամյակն է

http://www.panarmenian.net/arm/news/112656/

http://husisapail.wordpress.com/